Spoortuin te Rotterdam mei 2014
Soms is er midden in de stad een reep grond waar tientallen jaren een hek omheen staat. Een buffer tegen herrie en gevaar, waar bijna nooit iemand komt waardoor de natuur er ongestoord kan woekeren. Zo krijg je het absurde contrast van gemillimeterd gras rond een keurige singel die zich als een slotgracht draait rond een woeste onneembare burcht van wilde natuur. Zo’n plek is de Rotterdamse spoortuin.
De straat is van de mensen die er wonen zo luidt het nieuwe adagium. Het begon met een voorzichtige geveltuin slechts een enkele stoeptegel diep, maar nu is ook de spoortuin ingenomen. Buurbewoners zijn er druk met de aanleg van een buurtmoestuin en in de ongekende speeljungle bepalen kinderen de regels. Een reusachtige Kaukasische vleugelnoot heeft zich via wortelscheuten een vleugelnotenbos gevormd. Een populier die zo groot was dat hij omviel is nu wel tien populieren geworden die allemaal fier uit de horizontale moederstam omhoog steken. Als lianen slingeren zich de klimopstengels de bomen in. Maar het deert deze woudreuzen niets. Bomen die volgens gemeentenormen al lang geleden kaprijp waren hebben zich hier tot hun volle glorie kunnen ontwikkelen of konden ongestoord instorten, zoals sommige oude wilgen. Zo’n stammenkluwe maakt het junglegevoel compleet.
Omgevallen populier in de Spoortuin te Rotterdam, mei 2014
Over natuur en de stad 